bir nehir kenarında azrail uyutan ayakların
anneleriydi, susmuşlar
bizimle beraber oturmuşlar sabaha kadar
yumruk, demişler
-insandan insana kesilen biletin
dövülen demirin hırsında olmalıymış
yoksa bu sersemleten havayı kırmanın
başka yolu yok.
her şeyin asıl yüzünün şirk olduğunu
söylesin bana bu ağızlar
yükseldiği yerde kainatı eleyen
yükseldiği yerden ölümü çıldırtan
alacaklısıyla bu ağızlar
bende kuru bende sıra bende durum
ad kazandım,iş buldum,yürüdüm, göründüm
elleriyle konulmuş gibi
alnımda kadercinin putu.
rengin karası.
ne için yaşıyor
ne için yaşayacak
neyi yazacağım artık.
adem üren
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
