Ben Şair Olamam

Ben şair olamam a dostlar

Zamanım olmamış şiirin tedrisinden  geçmeye

Çok çok kırmızı domatesler satmışım  pazarlarda

Kallavi bir yükün altında ıh demem ama

Gel gör ki dizlerim çözülür

Hüzünlü bir dizenin daha ilk satırında

Kapılar söker, pencereler silerim

Bardağınıza çay döker

Ömrümü çekiçle döver

Alnımın terini şiirimin yüreğine işlerim

Ama öyle, ben şair olamam a dostlar

Misal afili sevda hikayelerim yoktur

Fiyakalı cümleler de olmaz gömlek cebimde

Çok çok  Nazım’dan, Benerci’yi ezbere  bilirim

Her gün gittiğim bir meyhane,

Ve yurt edindiğim deniz kenarı bir masam da yoktur.

Paris’i komün zamanlarında,

İstanbul’uysa  isyanlı günlerinde severim.

Evet, ben şair olamam a dostlar

Melankoliye zamanım yetmez,

Gitmişliğim yoktur misal Heybeli’ye

En fazla üşüyen duraklarda  otobüs beklerim

Eve heybemde yorgunluğumla gitmeyi,

Ve kedere  peş peşe  sigaraya eklemeyi,

Bak işte onu çok iyi bilirim.

Fakat burası önemli

Hayatımı kendi ellerimle yoğurur

Hamuruma koşut  bir isyanla

Umuduma erik yeşilini de ben eklerim.

Dedim ya, ben şair olamam a dostlar

Kolaydır aşkı ve bilcümle mevzuatı

Deri  koltukta,

ve ceviz ağacından yapılma bir masada

döktürmek

Şarabın iyisi mi?

Elbet bir bilene sormalı derim.

Bohem hayat mı?

Ona da kıçımla güler geçerim.

Yakışmaz bizim mahalleye bunlar

Ben kopmak ‘zorunda’ olan kolu

Yüksek katlardan süzülen değersiz bir gövdeyi

Ve toprağa bir nehir gibi terini akıtanı bilir söylerim.

Öyle öyle, ben şair olamam a dostlar

Mesela nerede bir amele  görsem

Varıp yorgunluğuna selamımı gölge ederim.

Yoksulluğu yutkunan kursağı

Ve bir işçi kadının gözlerindeki kederi

Nerede görsem hüzünle sendelerim.

Bir sokak çocuğuna cümlemi emanet eder

Yağmurlu havalarda

Varoşların yüreğine giderim.

Fakattt,  bunca yorgunluk ve kahırda bile

Gördüm mü sökülüp  kaldırım taşlarının,

Ümitli bir türkü gibi  savrulmasını havada,

İşte o zaman

Kalkıp hüznümün başından  şairliğe yeltenirim.