şimdi düşünmek için herkesten daha fazla vaktim var. çünkü, gündüzleri görmeme engel olan bir uyku düzenine, pili bitmiş bir saate ve istediğim zaman kapanabilen algılara sahibim.
insanı insan yapan her bileşenin zaman ve varlık karşısındaki tutumu, suyun altında ağır ağır eriyen ve sonunda suya karışan kütlelerin yok olmak için sadece sürekliliğe ihtiyaç duyduğu gerçeği ve fırtına karşısında tutunamayan bir ağacın yavaşça devrilmesi gibi paralel birer oluşla karşılanabilir ancak. buna zihnin, gövdenin ve yaşamak olgusunun tamamı dahildir.
baskın bir karanlığa maruz kalmış herkes oradan tek parça çıkar. bölünmeye karşı koymak veya ona meydan vermek hiçbir önem arz etmez üstelik. çünkü kimse kendisinden kopan ve ayrılan parçalarını aramak telaşına düşmez. artık benimsediği biçim kendisini kontrol edebildiği ilk anda gördüğü kadarıdır. tüm büyük yıkımlar, istemsizce meydana gelen felaketler, savaşlar, fikir çatışmaları, duygusal ve ruhsal çöküntüler aynı neticeye sahne olmuştur. tamamlamaya çalışmaksa ahmaklıktır, çünkü sadece uzuvların protezi vardır. ancak ruhun yoktur ve hiçbir zaman da olmayacaktır.
evet düşünmek için herkesten çok daha fazla vaktim var. bunun en belirgin kanıtı yaşamdan olağanüstü bir tasarrufa gitmiş olmam. bu tutum beni soyut bir varlık alemine itse de.
ben kendi dünyamın oluşturucusuyum ve onun nüfusuna dahilim. toplam mevcudumuz bir. kalabalıklar arasında tasarladığı işlerin yolunda gitmemesinin ortaya çıkardığı bir bağımsızlaşma isteği durumu bu. ülkesinden memnun olmayan bir zümre veya kara parçasının özerklik mücadelesi gibi. işte bahsettiğim karanlık da o.
bu herkes için öyle, düşünecek olursanız elbette sizin de.
dahası eksilmek, tekliğe tutsaklık ve yeni bir biçimi benimsemek zorunluluğu olsa bile.
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
