ağaçlar yapraklarını bırakmaya başladı
karıncalar telaşlı kuşlar huzursuz
toprak beni çağırıyor hissediyorum
uzun zamandır anlamını yitirdi hatıralar
sevinçlerin dönüşlerine geç kaldım
benimdir bu devrilen putlar.
diplere çekiliyorum her geçen gün
maziyi yâd etmenin ne faydası var
dolduramadığın bu büyük boşluk
büyüdükçe büyüyor ben küçülüyorum
neresinde kaldım ben bu dünyanın
ömrüm allahın yaşına denk…
düştüm hayatın ters köşesine
silindi gözlerimden uyku sarhoşlukları
içimdeki çocuk oyundan çıktı
kayboldu sokaklar geçmişimle beraber
ölümün bile bir anlamı kalmadı
gül ile ayaklarını yıkadığım günlerin
“memelerinde keder sütü,
şairi sokak anne büyüttü. *
*Ahmet Muhip Dıranas
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
