Doldurmuyorum Ya Dünyayı

bir sürü ölüden sonra bir hatırlatmaya benziyordu
sokak lambası
içimden geçen karanlık sulara
ateşi selamlayan elleriyle her kadına benziyordu
seni herkesten önce doğuran annem

bana kızıyorlar
başımda ince bir sızı doldurmuyorum ya dünyayı

umutsuzluk o bıçak paslarında utanır göğsüm
ah bu evin vakitleri her şeye baka baka
ben bir şiiri yırttım üç ayrı sandıkta sözlerim

seni herkesten önce uyanıp bir bahçeye diktik
bana hep kızdılar
mendilim ıslak ayazladım düşlerimi erken yaşlandım ya

bir sürü yaradan sonra bir hatırlatmaya benziyordu
denizin yüzü
ellerimde kehribar acılığı ve kadının biri sıkıntıdan ölürken