Karakter – 2. Bölüm

Sabah, gazete bayisinin önünden geçerken  gazetelerdeki manşet  ilgimi çekti. Çok satan gazetelerden birinde :

” Ünlü polisiye yazarı Kamil Yurt,  sabaha  karşı bir çöp konteynırının kenarında ölü olarak bulundu. ” 

İlk incelemelere göre, ünlü yazarın kurşunlanarak vurulduğu söyleniyor. Emniyet güçleri, ” Olayın failleri, en kısa  sürede yakalanacaktır.Kamuoyunun en ufak bir şüphesi olmasın. ” diyerek açıklamada bulundu.”  Bir başka gazete ise, ” Ünlü polisiye yazarımızı kaybetmenin acısı  içerisindeyiz. Bundan böyle her gün, yazdığı yazıları gazetemizden okuyabilirsiniz! ” yazmıştı.

Yaşarken  pek işe yaramadı ama öldükten sonra bir hayli ün kazandı. Demekki Komiser Arif, ben evden çıktıktan sonra dışarı taşımıştı onu. Bir gazete alıp yoluma devam ettim. Az ilerideki pastaneye gidiyordum. Aslı, orada çalışıyordu. Size  Aslı’dan bahsetmek isterdim, onun güzelliğini anlatmak isterdim ama ona aşık olmanızdan korkuyorum. Bir de sizi öldürmek istemem. Yazarın şu hayatta bana tek yaptığı  iyiliktir, Aslı. Onu da yazdı:  ” Sen bu kıza aşıksın. ” dedi. Rol icabı aşık olurum dedim ama sonra onu görünce gerçekten aşık oldum. Tereddüt etmedim değil,  ” Yazar neden  bana bu iyiliği yaptı? ” diye düşünmüştüm ama sonradan işin rengi çıktı ortaya. Meğer Aslı’yı Komiser Arif’in kardeşi olarak yazmış  ipne! Aslı, ona aşık olduğumu bilmiyordu.  Belki de biliyordur. Sonuçta aynı romanın içindeydik. Pastane fazla kalabalık değildi, birkaç masa doluydu; onlarda da cebinde fazla para olmayan liseli aşıkların, ucuza  karınlarını doyurup hem de öpüp koklaşanlar vardı. Kapıya yakın masalardan birine oturdum, iki peynirli poğaça bir meyve suyu istedim. Çay, pek içmiyorum. Aslı’yı aradı  gözlerim ama yoktu. Sordum, izin almış. Gazeteyi okurken bir şey dikkatimi çekti. Komiser Arif de oradaydı, olay yerinde çekilmiş fotoğrafların içinden onu görebiliyordum.  Hem öldür, hem taşı, hem katilini ara. Kahvaltım bittikten sonra hesabı öderken fazla param kalmadığını fark ettim. E benim bir mesleğim yoktu ki. Yazar bana ne meslek  verdi, ne iş… Romanda bir ara bana kuyumcu soydurmuştu. Az çok aklımda kaldı bir şeyler ama bilemedim ki. Yüzüme  bir maske, elime bir tabanca; ” Eller yukarı, bu bir  soygundur.”

Tamam, mecbur yapacağız artık. Soyacağım kuyumcunun sahibi, tefecilik yaparak milletin ahını ala ala zengin olmuş. Soyulmayı hak etmişti yani. Bir hafta boyunca  kuyumcuyu görebileceğim çevre kafelerde takıldım, hangi saatlerde kuyumcu yoğun olur, hangi saatlerde kaçış güzergahımda yol boş olur, hepsini tek tek kontrol edip en uygun zamanın Çarşamba günü saat öğleden sonra üç buçuk olduğuna karar verdim. Hem yollar boş hem kuyumcu rahat olacaktı, yani ilk seferinde öyle rahat olmuştu. Planım  az çok tamamlanmıştı. Saat 15:20’de  kuyumcu, dükkanı kalfasına emanet edip yemeğe gidiyor ve dörde yirmi kala geliyor. Yani ne olacaksa o yirmi dakikada olmak  zorundaydı. Saat 13:30 gibi altınları içine koyacağım boş çantayla birlikte kuyumcunun çaprazında bulunan kafeye, son gözlemlerimi yapmaya gittim. Kuyumcu dükkanı  sakindi; çırak dükkanı süpürüyor, kuyumcu sahibi de  televizyon izliyordu.  Ne arzu ettiğimi soran garsona az kalsın,  ” Şu kuyumcu soygununu sorunsuz halletmeyi  arzuluyorum. ” diyecektim ki, son anda kendimi toplayıp bir bardak  şeftalili soğuk çay istedim. Vakit geçsin diye gazete sayfalarını karıştırırken öldürülen yazarın yazılarının yayımlandığı köşeye denk geldim. Öykü yazmış, Komser Arif ile  ilgili onun bi cinayeti nasıl aydınlattığını yazdığı vasati bir öyküydü. Sıradan bi öyküydü. Yazarı yazar  yapan Komiser Arif değil bendim ama bunu göremedi. Saat 15:20 de kuyumcu eve gitmek üzere hazırlanmaya başlamıştı.. İşte sahne sırası bana gelmişti. Saat tam 15:30 da  kuyumcu kapıdan çıktı ve evine doğru yürümeye başladı beş dakika bekledim kafedeki hesabı ödedim. Kafeden çıkıp kuyumcuya girerken maskemi taktım, nolur nolmaz diye  şarjördeki mermiyi namluya sürdüm. İçeri girdim, silahı çırağın alnına dayadım ve yanımda getirdiğim çantayı uzattım. Zeki çocuk! Daha ağzımı açmadan çanta altınlarla dolmuştu bile. Belki de tefeci patronunun, altınlarının gitmesine üzülmüyordu. Çanta dolmuştu, artık çıkma vaktiydi ama planda olmayan bir şey oldu.

” Noluyo lan! ” diye bir ses duydum. Kafayı çevirdiğim gibi kuyumcuyu gördüm. Belinden silahı çıkarıp bana doğrulttu, her şey o anda oldu. Silah patladı. Mermi kimden çıktı o an anlayamadım. Alnındaki mermi  deliği ile yere düşen kuyumcuyu gördüğüm an, kendime geldim. Çantayı da alıp dışarı çıktım. Üzerime gelen insanları görünce havaya birkaç el ateş edip hızla koşmaya  başladım. Ne kadar koştum bilmiyorum. Peşimden kimse gelmediğinden emin olduktan sonra bir camiye girdim, şadırvanda elimi yüzümü yıkayıp kendime geldim.

Tekrar katil  olmuştum ve başım cidden dertteydi.