Yalnızlık ve Yürümek Üzerine

[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=bB06jX3PAJw” autohide=”0″ autoplay=”1″ hd=”1″]

Çember çeviren çocukları geçip,

Takılıp bir kaldırım eskisi taşa

duvarlara gelesi sırtımı taşıyorum;

hani ağrıdan beni öldüren hergeleyi.

Zamanın kumları arasına sıkışmış

çok yükü taşımamdandır belki de,

belki de dokunamadığım tek uzvum olmasındandır.

Severim sırtımı

ki herkesin

-kendinden bile bazen-

bir mahrem ihtiyacı vardır.

Kendimce  tilkiler dolandırıp

kafamın içinde

Bir sürü çocuğun ezdiği

sokaklardan geçmek,

sigaramın ahbaplığında.

Bilirim ki iyi gelir yürümek

çoğu fiziksel hastalığa.

Ki hastalansın diye

yaratılmıştır insan;

hastalansın ve hastalandıkça yaşlansın, öleceğini unutmasın diye belki..

Ama yürümek iyidir,

öleceğini hatırlatır insana

o yolun bir gün biteceğini bile bile yürümek iyidir.

Balkonda çay akşamlarını,

işten eve dönüşleri, oyunlardan geriye kalan yorgunlukları geçip

yaşanmış yaşanacak anıları

kafasına biriktirmiş insanları

kısaca eleyip istikametimden

yalan yalnız yürüyorum,

kendimi yalnız sanarak.

Nefesi veren de benle,

nefesi alacak olan da..

Bilirim ki ensemde Azrail,

bilirim ki gözü bende

beni ben yapanın.

Yalnızlığın mutlak sahibi

harici haddime değil elbet

lâkin , gölgem önde ben arkada;

sırtımı,

ağrıyıp yaşlandığımı hatırlatan hergeleyi,

batan güneşe verip

uzaklaşıyorum yaşanmış yaşanacak

bir yığın hatırat ile kalabalıklardan.

Yalnız yürümek iyidir bazen,

yalnız olmadığını hatırlatır yolda

ve yolun  bir gün biteceğini…