Şehir uyudu.
gece,
serdi karanlık örtüsünü gökyüzüne
yüreğimde yükselen buruk sessizlik,
çarpışmaktan korkuyor
içimde kat kat büyüyen yalnızlık hissiyle
Kılı kırk yarmayıp
kaybolmadan içimi dökebilmek
insanların paraya taptığı sefil krallığında
gürültüsüz,
gün ışığına çıkarmak, ne mümkün!
Yasalardan ve yasaklardan gizleyerek
kuytu köşelerde sakladığım
güller arasında kuruttuğum çocukluğumu,
dibi tutmadan hatırlamak istiyorum
tersini yüzüne getirmeden.
Koşup düştüğüm, dizlerimi kanattığım sokaklarla
kuşların kanat çırpmadığı durgun gökyüzü arasında
bir avuç sevgiyle
annemin yanaklarıma kondurduğu öpücük,
ısıtırdı üşüdüğü için
çatlamış bir ele benzeyen gençliğimi
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
