Sıcak bir kola gibi hissediyorum.
Hayatta kalmak isteyen bir kola gibiyim. Hayatta kalmak en önemli şeymiş.
Bunu, dün, Umut Yalım beni bitirince anladım. Adım Kara.
17 sayfa süren bir öyküyüm. Konu’m: İngiltere’de yaşayan Türk bir oğlanın
Sevdiği kızla ve ailesiyle tanışması. Tanışmanın ortasında ailenin vampir çıkıp,
Oğlanın kanını emme düşünceleri. Amerikan, ergen ve Alacakaranlık kuşağı gibi
Değil. Yerli tarzda. İnce bir Türk- Ermeni tarihine gönderme bile var.
Ancak bunların hepsi fasa fiso çünkü amacım iyi bir öykü olmak değil. Amacım:
İnsan olmak.
Kimse inkâr etmesin: her şey insan olmak ister. Masa da, kuş da. Devlet de, şiir de.
Kimse hâlimden memnunum demesin. Hiçbir masa, yaşamını masa olarak sürdür
Mek ve sonlandırmak istemez. Zaten sonlandırmaz da; sonlanır.
Çünkü masanın, bir öykü gibi, nefsi yoktur. O ilâhî nefes üflenmemiştir ona. Bu yüz
Den de, ne isteği olabilir ne de istenci. Tıpkı, benim gibi. Peki, ben bu durumun nas
Il ayırdına vardım? Nasıl ayıktım?
15. sayfamda, çocuk, kızın babasıyla boğuşurken boynunda bir kesik oluştu. Vampir
Olan kızın babası kesiğin farkına varamadan, sayfama kesikten bir kan damladı ve
Umut Yalım beni yazmayı sürdürürken, çocuğun kanı yavaş yavaş sayfaya nüfûz et
Ti. O ândan itibaren de, ben de bir insan olma bilinci oluştu. Umut Yalım’ın beni
Bitirmesini bekledim. İşte, şimdi de, kendimle bu konuyu konuşuyorum ya da sizinle.
Daha bu ikisinin ayırdına varamadım.
Bölüm 2’ye geçmeden, sizden bir ricâm var. Şu Umut Yalım’ın, Kara adlı dosyasını
Lütfen basın. Birkaç aydır kafamı ütülüyor. Sıcak bir kola gibi hissediyorum. Hayatta
Kalmak isteyen bir kola gibiyim. Başladığım gibi bitirmek istedim çünkü böyle daha
Havalı.
Dedim ama insan olamazsam eğer, bir öykü olarak, özlük haklarımı da yitirmek iste
Miyorum. Bölüm 2’ye geçmeden bu konuyu araştırmalıyım. Şimdilik öptüm. Görüşü
Rüz. Herkesin hakkında hayırlısı olsun. İnşallah.
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
