Kitabın Monoloğu

Sizin kadar sabırsız olmamakla birlikte – sonsuz arzuyla – okunmayı istiyorum. Biri beni eline alıp okusun diye raftan atmak istiyorum kendimi. Kim bilir ne zamandır buradayım. Yapraklarım sarardı, birinin dokunuşunu hissetmek nasıldı, unuttum. Kendimle baş başa kalmaktan sıkılmam, yine de birilerine bulaşsın isterim, sayfalarımı çevirirken etrafa yayılan koku.

Belki de bu söylediklerimi duyan biri çıkıyor o an karşıma ve birkaç saniye düşündükten sonra eline alıyor beni. Daha önce tattığım bir duygu bu. Heyecanlıyım. Kıymetli hissediyorum. ‘‘İşte!’’ diyorum. ‘‘Birinin hayatını değiştirme fırsatı geçti elime.’’  Sonrasındaysa kendi kendimi gücendirmeden sıyrılmaya çalışıyorum bu duygudan. Diğerlerine söylesem, aramızda tartışmaya değecek bir konu bile değil bu. Hep yanlış insanların eline geçmişiz, yeni bir maceranın sonunda yine aynı hüsranı yaşamaktan korkuyoruz. Şu hayatta ne kadar heveslendiysek o kadar yarım bırakıldık, gururlu kaybedişlerimiziyse yine birbirimize anlattık. Çok satılmayanı yargılamadık, kapaklarımıza burun kıvırmadık. İnsanlar bunu çokça yapıyor, yaşadıklarımızı unutmak kolay değil.

Doğru insanlar, yanlış rafların önünde bekliyormuş gibi geliyor bana. Günün sonundaysa herkes, mutsuz. Mutlu son isteyip de yaşayamayanlar, hep bir masal kitabı alıyor eline. Hiç mi yok absürt seven aranızda?

Satır aralarına çizikler atılmamış, sayfa boşluklarına notlar alınmamış, kimsesiz bir kitap olmak ne acı! Cansız birer mahlûk olmakla itham edilmek, bizi güldürüyor yalnızca. İnsanlar kadar değerli, onlar kadar hayatta ve değişime açıkken; onlardan daha sadık, sevgi dolu ve de günahsızız. Sevildikçe özünden uzaklaşmaksa, insanların aksine bizim doğamıza ters.

Çok seven ve çok sevilen insan, sürekli darbe alır ya aşkından; sayfaları notlarla, işaretlerle dolu bir kitap da bu darbeyi ancak ve ancak âşığından alır da kimseye söyleyemez. Sonsuz bir kendini adayışla büker boynunu. Hayattaki gerçek sevgidir bu.

Sevmek ve sevilmek yoksa şayet, yalnızca kahvesine eşlik etsin ya da kitaplığını süslesin diye edinilen insanlara rast gelmişizdir.  ‘‘Ben seni yalnızca arkadaşım olarak görüyorum.’’ cümlesinin bir başka hâlidir bu. Biz yine de yüreklendirmeye çabalarız birbirimizi. Hayata küsmemek gerektiğini anımsarız, üzerimize yazıldığı kadarıyla… Kim bilir hangimizin satır aralarına yazılmış bir not:

‘ ‘Kitap olsam, hep bantladıkları yerden yırtılacakmışım gibi. Cildim, sayfalarımdan kopuk bir hâlde var olmak zorunda kalacağım. Saf çaresizlik. En başından kabullenilen türden yenilgi bu. En karanlıkta ben kalacakmışım, en çok ben tozlanacakmışım da kimse gelip cildime dokunmayacakmış gibi bir yaşam. Yalnızca ağaç israfı olarak görülen bir kitap gibi, yalnızca toprak israfı bir insanım ben. ’’

Demek yalnızca birimiz geçmiş, doğru okurun eline. Bu notu bırakan, kim bilir ne hâldedir şimdi… Kitapların yaşamını anlayabilen sayılı insan gelir dünyaya. Onlar da  ya kitap yığınları arasında çürüyüp gider ya da son verir yaşamına. Ne bir konuşma ne de başkaldırı ihtiyaçları vardır. Yalnızca buralardan gitme arzusuyla yanıp tutuşmaktır bu. Bizlerse anlaşılmayı bekleyerek geçiririz upuzun yılları. Sonumuz ne olacak, bilmeyiz. Mesela ben, şu raftan atlayıp kendim mi son versem yaşamıma, yoksa birinin kâğıt uçağı olmayı mı beklesem? Büyük kararsızlık doğrusu.

Güzel günlerin ileride olduğunu bilen şanslı kitaplardanım ben. Buna rağmen sevginin her geçen gün yok oluşunu  hisseden ve  bilgisi doğrultusunda karamsarlığa kapılan kesimdenim aynı zamanda. Bir bakıma, insanlarla birebir örtüşen ikilemler dünyasındayım. Yine bazı insanlar gibi, her şeyin bir kitabı sevmekle başlayacağına inanıyorum. ‘‘Neden olmasın?’’ diyorum ara sıra, düşlere dalıyorum. Tüm insanların inanmaması içinse bir neden bulamıyorum.

Sorgulama ihtiyacı ve öğrenme arzusunu o gözlerde her okuyuşumda, körükleniyor bendeki öğretme isteği. Ancak her şeyimi verirsem tamamlanırım. Bunun için var oldum, aksi mümkün değil. Duygularım ve düşüncelerim, yalnızca bir okurun emrindeyken vücut buluyor. Yıllarca bekledim, daha da beklerim; hem sonsuz itaat, hem sonsuz isyanla…