raw – ihbar ya da izah

I.

gelmeyeceğim nahide, bağışla

yıl olmuş bin dokuz yüz bilmem kaç

saçımın sakalımın tarihi geçmiş

yüzüm benzemiyor artık kimlikteki fotoğrafıma

miadı dolmuş bir plak çalıyor salonda

hangi bardaktan su içsem dilime

ekşi bir şarap tadı çarpıyor

badanası yeni yapılmış bir evde kız olmak kolay tabi

unutmak kolay davayı, kavgayı ve kargaşayı

fakat izah edilmiyor her şey

üstüne tütün basılmış bir yaraya

beyazıt meydanı ne zamandır boş mesela

arap kağıdı hala ucuz ama

harmana eski ihtimamı göstermiyorlar

oysa ne uzun meseledir

bir çiftliyle duman olan memleket

ne çetin uğraştır asgari devrimden

allah gibi korkan devlet

fişlenmek pahasına yumruğunu

cebine sığdıramayana

bağışlanmış düşük bütçeli bir mektep gibi

müfredattan taşıyor aklım şimdilerde

sen bana bakma

kursağımdaki denizden

fırkateynler geçiyor sık sık

bir bağırsam

ezbere bildiği marşı unutacak dilim

merasimler romantizme ve slogana

muhtaç kalacak, korkuyorum

korkuyorum, sabaha karşı

boşaltılmış bir nezaret gibi

duvarlarından sarkan yosunlar

sokaklara taşacak kalbimin

artık hiçbir anahtar

paslanmış kilidine uymayacak evimin

nahide, gelmeyeceğim bağışla

şurada gece yarısına birkaç dakika

cüzdanımda üç beş kuruş bir de vesika

ömrümden bir ihtiyarlık bir de musalla kalmış

hatıralarım bile akran değil artık yaşadıklarıma

bir şehri düşün istiyorum tam burada

isten, inşadan, insandan yoksun

bütün caddelerinden düz ayak geçebileceğimiz

bir okyanus söyle hemen sonra

hiçbir karaya kıyısı olmasın

ya da bir deniz, gökyüzü hariç ama

bağışla, gözlerini işaretleyecek

uygun bir yer bulamıyorum gövdemde

nedense hep içinde fırtına geçen

bir hikaye olmak düşünüyor benim payıma

neye tarafım

nasıl bertarafım sorma

kanım çalkalanmıyor artık

renginde bir güle denk geldiğinde

her kervanın dağıldığı bir durak varmış meğer

her kafilenin yoldan çıktığı bir keskin viraj

neden azaldım nerde biriktim bilme

her dağınıklığı toplayacak bir matematik

her çözünmeye formül olacak bir kimya

bulunmuyor sonra

miadı dolmuş bir plak çalıyor salonda

bir bana mı manasız geliyor şu şarkının sözleri

zaman benim gibi seni  de kötü mü besteledi yoksa.

II.

kelimenin evvel tarihini düşün nahide, bağışla

atlaslara konu olan vahşiyi düşün

bir kıta kaç santim eder

cilası çizilmiş tahta bir masanın üstünde

bir okyanusu kaça bölebilir insan

karasularından, angajmandan, tampondan bahis açılınca

bir ökçe sesi yankılanıyor soğuk avluda

süs çiçeklerini suluyor bakır bir ibrik

yoksunluktan haberi yok kum saatlerinin

zaman akmanın bir yolunu buluyor nasılsa

kalbimde bir maden işliyor ne zamandır

demir yolları, katamaranlar, azot ve çelik

bir yolu olsa da açıp gösterebilsem diyorum içimi

kurt düşmüş, talim görmüş ahşap gibi delik deşik

yarıda bırakmanın hüznüne terk ediyorum her şeyi

sonsuz süreceğini sandığım sevincimi, gayretimi

mağlubiyete ihtimal vermiyorken hem de, ne garip

şimdi kalbimde taşlara isimleriyle sesleniyorlar

kimi elmas, kimi kömür, kimi kil, kimi akik

hepsi toz olup suya karışıyor üstelik

uyanmaya benzemiyor bu, uykuya duyulan ihtilaf

sonra büyük istinaf, soğuk avlu ve süs çiçekleri

ben bu soysuz tarihin hangi sahnesinde yoruldum

kaç kulis gördüm, kaç ezber yaptım bilmiyorum

bilmiyorum bir meal mi lazım gaybı dilime çeviren

hangi tecvit kılavuz olur bana dilim ağzımda bir bıçakken

bir kitap biter, bir katip büyür, bir hatip ölür

yazılmış bir harf saksısında bir yasemin kadar uzun yaşamıyorken

ben sırra salih oldum nahide, bağışla

bir ökçe sesi yankılanıyor soğuk avluda

ne gelen benim ne giden sensin aslında.

III.

aslında büyük kehanettir masiva

korkunç bir denklemdir zahir ve batın

denir ki zübdesidir insan maddenin, alemin ve kainatın

dört kitaba birden denk düşsem bir kuşun uçuşu kadar

tesiri olmuyor saltanatımın, ne fena

ahirin çarşısı dağıldı, bağışla

yüksek kalıyor balkonlar erdeme ve bilgeliğe

kimse bir şey sormuyor, bende de cevap yok aslında

bir tarifi olsa da edebilsem diyorum ne ala

kulaklarıyla hangi sesin diyetini ödemiş olabilir bir sağır

gözlerini hangi görüntüyle takas etmiş olabilir bir kör

niçin hep eksiktir insan ve zaman

hep kısadır rüya, yarımdır saadet

niçin bitişiktir hep korku, devriktir cümle

hep kısa kalır yol varılacak yere

niçin hep yenilgi ve bozgunudur

her mücedeleden geriye kalan merhale

malum olmuyor bana

sahi bir gül kaç dil öğrenir varlık süresi boyunca

ya da kaç nehre ağıt olur

kuruyup dökülürken dizginlediği feryat

onu taşlardan ayrı kılan tabiata

hiç düşüyor mu aklına

dünyanın bir çatısı olsa çökerdi başımıza

ne mimarı benim, ne yazgı bizim

yaşamak bir yanılgılar silsilesidir her nasılsa.

IV.

suyu oluşturan kaide tektir ama

tabiatta üç değişik halde bulunur

değişir zamanla hasar ve hata

imtihan ihtimalle birdir nahide

ihtilal daima tek başına

bir gölge beliriyor perdenin ardında

en çok kaygıya ve eşyaya biriktiriyor insan

ne zaman bir şey diyecek olsam

ağzımda çürümüş et, ekşi kan tadı

soluk alabilsem çiğneyip tüküreceğim aynaya

sonra ellerim geliyor aklıma

neyi saymaya kalksam eksik kalıyor parmaklarım

kendi yüzünü tahriple onarabilen bir cerrah

kendi derisini tahminle biçebilen bir terzi

kendi kavmini tufanla temize çekebilen bir ilah

değilim biliyorum

biliyorum cürete ve çelişkiye yem olacak maksadım

cehaletimi cesaretlendirecek bu sanrı

eşgalim devrik bir anıt diye geçecek kayda

hiçbir yapıya verilmeyecek adım

öyküm geçmeyecek hiçbir kitapta

karşılık bulamayacak merakım

yine de yargılama talihi bununla

sesinde birikmesin acıya duyduğun merhamet

yangının nöbetini tutabileceğin

keskin bir öfke bulundur yanında

bağışla.

V.

kamuda kambur evde matem ben

yarını ve ertesini yormuyorum geçen dünlere

neyi bağırsam karşılığı yok sesimin

bu hangi antre, kulis nerede

bilmiyorum

ne var ki

dağların yürüdüğünü görmekte ustayım

biliyorum düz ovaların ibraz ettiği sarsıntıyı

elemi, düşünceyi ve her felaketle dost olmayı

meşru her yıkıma bir afet uydurmayı

sükutu ve dinginliği cinnetle bastırmayı

en iyi ben biliyorum

bağışla

hangi sokaktan geçsem

kaldırımların dili tutuluyor

adres değiştiriyor dükkanlar, evler

hangi kapıyı çalsam

herkes içeride ama kimse duymuyor

önüme set kuruyor eşikler, eller

hangi muhite gitsem

yağmak başka bir dile çevriliyor

yağmurlarla aynı dili konuşmuyor pencereler

ceketimi unutalı çok oluyor uzak ağaçların orada

eskimiş bir gövdeden başka hiçbir şeyim yok

ruhumun düğmeleri patladı patlayacak nahide

gidip almaya kalkmak ölüm geliyor bana.