Sayende Yaşayan Karanfil

Her yerden bir sen çıkıyorsun

dağılıyor o vakit kurşun rengi

-baştan aşağı her yer gri-

Gözlerinin rengi mi bu?

Belki saçlarının

Belirsizliği çağırmıyor zihnime

Kavuşmalarımız mahşere mi kalıyor?

Bunu da uydurduğumuz iç konuşma tekniğimiz

Ve hiç konuşamadıklarımız anlatıyor.

İşte sen görünüyorsun

-çok yakınımda-

ve benim hipermetrop gözlerim iyileşiyor.

Alışmışım sonuçta, çıkarmıyorum gözlüğü.

Konuşuyorsun;

ben dinlemeyi, konuşmayı,

sonra da anlamayı

-evet hepsini birden-

Her nasılsa aniden, unutuveriyorum.

Başkasıyla konuşuyorsun,

işte ben o zaman insanları sevmiyorum

seninle konuşan insanları

kendimi sevmiyorum,

senin insan olduğunu unutuyorum.

Kokunu duyuyorum, buradasın.

Hayatımın sonuna dek yetecek

bir soluk alıyorum o vakit.

Belki senin nefesin de

karışmıştır havaya diye.

İşte o zaman,

en sevdiğim şiir kitabımın

arasına koyduğum çiçek,

-kırmızı bir karanfil-

kurumuyor şiirlerin arasında.

Senin nefesin hayat verdi;

bana, kırmızı karanfile ve şiirlere.

Sayende hepimiz hayattayız

ve sen bunu bilmiyorsun.