Hepimiz aynı akvaryumdayız
Boy aynası sandığımız bu akvaryumda.
Sadece yalnız olanlarımız işitiyor
Dalgaların isyanla karışık fısıltısını
Ve de tüm günü esneyerek geçirdikten sonra
Saat gece yarısını vurduğu anda
Gözleri sonuna kadar açılanlar
-nedendir bilinmez
yine sabahlayacaklar-
Diğerleri bilmiyor;
Gerçekten neredeler, ruhları duymuyor.
Arada ses kesiliyor ya hani, balıklar salınıyor yalnızca
Pes etti diyorum, akvaryum; artık değil dışımızda
Ama geri geliyor insanlar susunca.
Ah, o da, diyorum. Demek sevmiyor insanları,
Akvaryumu hissedince güven duyuyorum
Büyüyorum ve de kalabalıklaşıyorum.
Birkaç defa boğulayazıyorum bu sonsuz mavide
Evimde değilim, farkına varalı çok oldu
İnsanlara pek belli etmiyorum.
-Nasıl, aranıza karışabilmiş miyim?-
Bunu nasıl yaptığımı sorarsanız,
Akvaryumla konuşuyorum.
-Vefa nedir bilen
arkadaşlar edinme çabasındayım-
Balıklar da mutlu sayılmaz hem
Anlatır anlatmaz unutsalar da sıkıntılarını
İçlerinde tarifsiz bir keder bâki,
Konu mühim değil.
Şimdi zorluyorum kendimi,
Balık olmaya gayret ediyorum
Bunu neden istediğimi hatırlamıyorum
Yalnızlık bu kadar mı zor?
Sonunda bir balığa dönüşüyorum
Ne ölüm diye bir şey biliyorum
Ne de hayat telaşını hatırlıyorum.
-Artık-
Benden mutlusu olamaz derken
Tarifsiz bir kederle uykuya dalıyorum.
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
