Çocukluğu kırılmış biriysen ne kendini mutlu edebilirsin ne de başka birini.İyi insan olmaya çalışmak ve şehrin gürültüsüne kapılıp gitmekten başka bir şey yapamazsın.
Ve aslında en büyük yanılgımız da onu düşünüp acı çeken bir bedenle umut ederken onun da bizi düşündüğünü düşünmek oluyor.
Düşünsene bir bıçakla kesik atılmış kalbine çocuk yaşlarında ve zamanla da derinleşmiş yaran.Gün geçtikçe acın artıyor ve kan kaybediyorsun, bir beyaz ışık görmene saatler kalmış belki de.Sonra gelip
” nasılsın? ” diyor.
Hakikaten NASILSIN ?
Bu gönderiye abone olarak, gelecek yeni güncellemelerle ilgili ilk siz haberdar olabilirsiniz!
