Kendim Halledebilirim Boşluğu

Uzun zamandır yazmadım, dürüst olmam gerekirse sabahın köründe uyanıp akşamın bir vakti eve gelmemle hiçbir alakası yok bunun. Benim kendimi hazır hissetmememle,büyük bir boşluğun tam ortasında olmamla alakası var. Sürekli güçlü kalmaya ve direnmeye çalışmamın buna sebep olduğunu keşfettim sonunda. Sürekli olarak ” ben hallederim, yok sağol kendim yaparım ” dediğim için insanlar bunun suyunu çıkarmış durumda.
” Terketsem de, ağlatsam da kırsam da canına da okusam, en lanet şeyleri de söylesem Çağla halleder” lerinizden çok bunaldım, ama suç bende.Yaşıtlarımın ve diğerlerinin yirmili yaşlarında şahit oldukları olaylara ben ergenlik öncesi yaşlarımda şahit olduğum için, zor da olsa bir kere atlatabildiğim için yine atlatabilirim, kimseye ihtiyacım yok dedim kendime.

Özellikle hemcinslerim kendilerini en ufak acıda zavallı ve aciz, depresyonda, ağlak olarak gösterip ilgi görmeyi çok seviyor, diyorum ki içimden; eğer ki erkek olsaydım sürekli olarak yanımda ağlayan bir kızdan ziyade güçlü durabilen bir kız isterdim. Ama erkekler de onu istemiyor, o psikoloji de şu; bana ihtiyacı olsun, bana muhtaç olsun, her işini bana söylesin ben yapayım psikolojisi. Kısacası kadınlar zavallı göründükçe erkekler kendi himayeleri altında olunmasını normalize edecek. Kadınların okumaya,çalışmaya ihtiyacı var tıpkı erkeklerin de ihtiyacı olduğu gibi.
Bak yine oldu, şu yazıyı yazmadan önce bir sakinleştirici aldım yazmaya başladım.Çünkü boşluğa düşüyorum sürekli,bu nasıl bir boşluk ?
Böyle kuyu gibi, dipsiz. Ben genelde o kuyunun etrafında açan papatyaların üstünde yürüyorum,bulutlara yükseliyorum; bulutlar sonsuz mavi ve beyaz.. Mutluyum ve herşeyden arınmışım, geçmişimden,çocukluğumdan,acılarımdan.Yeni doğmuşum da dünyaya indirilmek üzere bulutlar almış beni kollarına.
Sonra o bulut kararmaya başlıyor zamanla ve yükünü yitiriyor, beni tutamamaya başlayınca da kuyuya atıyor.Duyan yok sesimi,zaten pek sesimi de duyurasım yok..
Kendim halledebilirim..