Umarım

Beni dinlemeyecekler biliyorum, deli diyecekler,
yazık diyecekler dediler,desinler.
Evet deliyim , kendimle dans ediyorum, şarkı mırıldanıyorum, hatta bağırıyorum ordan oraya koşup, zıplıyorum.Bazen çok eğleniyorum bazen düşüyorum ,düşünüyorum. Sonra düşünmenin bana iyi gelmeyeceğini anlayıp tekrar koşmaya başlıyorum; yolda ayağıma taşlar değiyor, topraklar çarpıyor; boşverrrrr umursamıyorum.Yol, beni nereye götürür düşünmeden koşuyorum.Deliyim ya çünkü özgürüm, kuşlar gibi uçuyorum.
Biri de çıkıp demiyor ki:
“ Nereye böyle ? “
Benim tek başıma kalmam, geceleri tek uyumam,yalnız kahve içmem, yalnız film izlemem sorun değilken tek başıma koşmam, uçmam, kaçmam, şarkı mırıldanmam (bağırarak) beni deli yapıyor.
Öyle mi cidden?
Hadi ama , ben sıyırana kadar neredeydi bu mahluklar ?
Peh boş, hem de bomboş!
Kalabalıkta anlaşılmayan olmaktansa, karanlığın ve tekliğin içinde delirmeyi seçtim.
Suç mu ?
Immm, sanmam; onca şeyin içinde bir deliye sıra gelmez. (Umarım)